Deel 4: De Bezoekers van 28c
De buurt was in diepe rust toen het gebeurde. Klokslag middernacht verscheen er een flauw, blauwachtig schijnsel in de straat, recht voor nummer 28c. Pieter, die sinds zijn vorige avontuur elke nacht bij het raam zat te wachten, zag het als eerste. Vanuit het niets doemden drie figuren op in de schaduw van de straatlantaarns. Ze bewogen synchroon, bijna onnatuurlijk. Hun silhouetten waren gehuld in lange mantels die glinsterden in het maanlicht, alsof ze gemaakt waren van vloeibaar metaal.
Ze stopten recht voor de deur van 28c. Pieter hield zijn adem in en reikte naar zijn telefoon, maar nog voordat hij iets kon filmen, gebeurde er iets wat zijn bloed deed stollen.
De Deur Gaat Open
Elias opende de deur, alsof hij hun komst had verwacht. Zonder een woord te zeggen keek hij de drie figuren aan, die in perfecte stilte stonden. Een van hen hield een object vast: een zwart kistje, ongeveer zo groot als een schoenendoos, versierd met ingewikkelde patronen die oplichtten in de duisternis. Het leek te pulseren, alsof het een eigen leven had.
“Je bent te ver gegaan, Elias,” zei de middelste figuur met een stem die klonk alsof meerdere stemmen tegelijk spraken. “De balans wordt verstoord.”
Elias bleef kalm. “De balans is al eeuwen verstoord. Wat ik doe, is een poging om de gevolgen recht te zetten.” Hij keek naar het kistje. “Maar jullie weten dat dit niet voor mij is. Het hoort bij haar.”
De drie figuren keken naar elkaar, hun gezichten onzichtbaar onder hun kappen. “Ze is te jong. Ze begrijpt haar rol nog niet,” zei een van hen.
“Ze zal leren,” antwoordde Elias. “Zoals wij allemaal moesten.”
De Schaduw van Luna
Pieter, die ademloos toekeek vanuit de schaduwen van zijn gordijnen, zag een beweging achter Elias in het huis. Het was Luna. Het meisje stond in de deuropening, haar ogen gefixeerd op het kistje. Ze leek totaal niet bang, zelfs niet toen de figuren haar aankeken en hun mantels een fractie van een seconde openwaaiden. Pieter zweert dat hij iets zag – glinsterende wezens die half mens, half machine leken.
“Luna,” zei Elias met een zachte, vaderlijke stem. “Kom hier.”
Ze stapte naar voren, haar blote voeten maakten geen geluid op de koude tegels. De figuur met het kistje boog zich naar haar toe en overhandigde het, terwijl de andere twee stil bleven staan, hun hoofden licht gebogen.
“Wat is dit?” vroeg Luna.
“Het is jouw verantwoordelijkheid,” zei de stem met een toon die zowel een waarschuwing als een opdracht leek te bevatten.
De Balans en de Poort
Toen Luna het kistje aanraakte, veranderde alles. Het blauwe schijnsel dat de straat had gevuld, werd intenser, en de lucht leek te vibreren. De poort die Elias eerder had geopend, verscheen weer, maar dit keer groter, krachtiger. Pieter voelde zijn gordijnen trillen en zelfs de bomen buiten leken te buigen in de richting van de energie.
“Wat doen jullie?” riep Pieter zachtjes naar zichzelf, te bang om echt geluid te maken.
Luna opende het kistje, en een helder wit licht vulde de lucht. Vanuit de poort kwamen wazige figuren naar voren. Het waren geen mensen, maar ook geen schaduwen – ze leken te bestaan op de rand van realiteit.
“Dit is wat jullie wilden,” zei Elias tegen de drie bezoekers. “Zij zal het rechtzetten.”
De figuren knikten, langzaam en synchroon, alsof ze een besluit hadden genomen. “Dan is het aan haar,” zeiden ze in koor. En zonder waarschuwing draaiden ze zich om, stapten in het blauwe licht en verdwenen, net zo plotseling als ze gekomen waren.
Pieter’s Ontdekking
Toen de poort zich weer sloot en de straat in duisternis achterbleef, kon Pieter zich niet meer inhouden. Hij stormde naar buiten, in de richting van nummer 28c. Hij moest weten wat er aan de hand was, wie Luna werkelijk was, en waarom deze wezens haar hadden uitgekozen.
Maar toen hij de drempel van 28c bereikte, bleef hij staan. De deur stond op een kier, en van binnen hoorde hij zachte stemmen – Elias en Luna, die fluisterden over “de balans,” “de sleutel,” en “de wereld die ze moesten beschermen.”
Voordat Pieter kon kloppen, opende Elias de deur volledig. Zijn ogen ontmoetten die van Pieter, en voor het eerst sprak hij direct tot hem:
“Je weet al te veel, Pieter. Maar misschien… is dat precies wat we nodig hebben.”
Wat Gebeurt er Nu?
Luna, met het kistje in haar handen, keek Pieter nieuwsgierig aan. “Hij kan helpen,” zei ze tegen Elias, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Elias knikte langzaam.
“Kom binnen,” zei hij. “We hebben veel uit te leggen.”
Teaser voor Deel 5: Pieter’s Missie
Wat is Pieter’s rol in het grotere geheel? Wat is de waarheid achter de poort, de balans, en Luna’s mysterieuze gave? En hoe ver reikt Elias’ kennis – wetenschap, magie, of iets dat niemand zich kan voorstellen?
Lees verder:
1 reactie