Deel 6: Door de Poort

Pieter hield de gloeiende sleutel stevig in zijn hand terwijl Elias en Luna voor hem stonden, hun blikken ernstig. De kamer van 28c trilde zachtjes, alsof de lucht zelf onstabiel werd. De poort, een cirkelvormige opening van pure energie, pulseerde met ongrijpbare kleuren die zich leken te vermengen tussen licht en schaduw.

“Ben je er klaar voor?” vroeg Elias, terwijl hij een reeks symbolen in de lucht tekende die onmiddellijk begonnen op te gloeien.

Pieter wilde “nee” zeggen. Hij wilde terug naar zijn normale leven, naar een wereld waarin hij alleen pakketjes hoefde te bezorgen en de grootste zorg van de dag was of het regende of niet. Maar dat leven voelde nu al ver weg.

“Nee,” gaf hij eerlijk toe. “Maar ik ga toch.”

Luna knikte goedkeurend. “Dat is de enige juiste manier om dit te doen.”

Met een laatste blik op Elias stapte Pieter naar voren en zette voet in de poort. Het voelde alsof hij werd opgeslokt door vloeibaar licht, alsof hij zowel viel als zweefde. En toen—

Was hij ergens anders.


De Wereld Achter de Poort

Pieter landde op vaste grond, maar het voelde niet als steen of aarde. Het was glad en warm, alsof de wereld zelf ademde onder zijn voeten. Hij keek omhoog en zag een lucht die constant in beweging was: flarden van een blauwe hemel, sterren die plotseling verschenen en weer verdwenen, en lichtstrepen die leken te dansen als vuurvliegjes.

Voor hem lag een eindeloos landschap, gevuld met zwevende eilanden, ruïnes van oude structuren en een rivier van zilverachtig water die door de lucht leek te zweven. Dit was niet zomaar een andere wereld. Dit was een grensgebied, een plek tussen werelden.

“Welkom in de Rift,” klonk Elias’ stem achter hem.

Pieter draaide zich om en zag dat Elias en Luna hem gevolgd waren. Ze stonden daar, onaangedaan door de vreemde omgeving.

“Dit is de plek waar de balans wordt bewaakt,” zei Luna zachtjes. “Maar iets klopt hier niet.”

Pieter voelde het ook. Er hing iets in de lucht. Een dreiging.


De Krachten Die de Balans Bedreigen

Plotseling werd de stilte doorbroken door een diep, echoënd geluid. Een zwarte scheur verscheen in de lucht verderop, alsof de wereld zelf openspleet. Vanuit de scheur sijpelde een donkere, mistachtige substantie. Het bewoog tegen de wetten van de zwaartekracht in en vormde langzame, kronkelende spiralen.

Elias schold zachtjes. “Ze zijn hier.”

“Wie?” vroeg Pieter, terwijl hij instinctief een stap achteruit zette.

“De Verstoorders,” antwoordde Luna. “Wezens die de poort willen breken. Ze voeden zich met chaos en instabiliteit. Als ze slagen, zullen de werelden botsen en samensmelten tot iets dat we niet kunnen controleren.”

Uit de zwarte scheur stapten drie figuren. Ze leken op de bezoekers die Pieter eerder had gezien, maar hun energie voelde… verrot. Hun mantels bewogen als rook, hun gezichten waren vervormd en hun ogen leken leeg.

De middelste figuur sprak met een stem die ruiste als droog papier: “Elias… je hebt het te ver laten komen. De balans moet worden hersteld.”

“Dat is precies wat we doen,” kaatste Elias terug. “Jullie proberen de balans te vernietigen, en dat weet je.”

De figuur glimlachte, een grijns die niet thuishoorde in welk universum dan ook. “Balans is een illusie. Alles wil vallen. Wij laten het vallen.”


De Strijd om de Rift

Nog voordat Pieter goed en wel kon beseffen wat er gebeurde, schoten de Verstoorders op hen af. Elias gooide zijn handen in de lucht en uit zijn vingertoppen schoten felle, witte lijnen van energie. Luna hief het kistje op en de symbolen erop begonnen te gloeien.

Pieter? Hij stond daar, verstijfd.

Wat kon hij doen tegen wezens die de wetten van het universum zelf wilden veranderen?

“Gebruik de sleutel, Pieter!” riep Elias. “Je bent hier niet zomaar!”

Pieter keek naar de gloeiende sleutel in zijn hand en voelde plotseling een golf van energie door zijn lichaam trekken. Alsof iets in hem wakker werd.

Hij kneep zijn vingers eromheen en riep instinctief: “Stabiliseer!”

Een plotselinge kracht stroomde uit de sleutel. De Rift leek kort te verstijven, alsof hij zich herinnerde hoe hij moest zijn. De zwevende eilanden stabiliseerden, de lucht kalmeerde, en zelfs de zilveren rivier stopte met kronkelen.

De Verstoorders sisten woedend. “Jij… bent een Ankerdrager,” gromde de middelste figuur. “Dat verandert niets. Alleen uitstel van het onvermijdelijke.”

En met die woorden trokken ze zich terug in de zwarte scheur, die met een ziekmakend gekraak weer sloot.

Pieter liet de sleutel zakken, zijn ademhaling snel. “Wat… was dat?”

Elias keek hem aan, trots maar ook bezorgd. “Jij bent een natuurlijke stabilisator, Pieter. Je hebt een gave waarvan je het bestaan nooit hebt geweten. Maar dit was nog maar het begin.”

Luna stapte naar voren en pakte zijn hand. “We hebben een kans om de balans te herstellen. Maar alleen als we samenwerken.”

Pieter haalde diep adem. Hij wist het zeker: dit was geen ongeluk. Hij hoorde hier.


Wat Nu?

De Rift was hersteld, maar de strijd was nog lang niet voorbij. De Verstoorders zouden terugkomen, sterker dan ooit. Pieter, Luna en Elias moesten een manier vinden om de poort permanent te beveiligen – en dat betekende antwoorden vinden op vragen die niemand ooit had gesteld.

Wat was de oorsprong van de poort? Hoe kon Pieter zijn krachten volledig benutten? En was er iets of iemand die de Verstoorders leidde vanuit de schaduwen?

Eén ding was zeker: hij kon niet meer terug.

Nummer 28c was niet zomaar een huis. Het was een kruispunt tussen werelden. En Pieter was nu een bewaker van de balans.


Teaser voor Deel 7: De Oorsprong van de Poort

Om de poort te beschermen, moeten Pieter, Elias en Luna op zoek naar de oorsprong ervan. Wie heeft deze doorgang ooit gecreëerd? Welke geheimen liggen begraven in het verleden? En wie zal hen tegenwerken bij hun zoektocht naar de waarheid?


Lees ook:

  • Deel 1: De Avonturen van Nummer 28c
  • Deel 2: Waarom iedereen nieuwsgierig is naar de bewoner van 28c
  • Deel 3: De Nachtelijke Experimenten van 28c
  • Deel 4: De Bezoekers van 28c
  • Deel 5: Pieter’s Missie